Van Julianadorp via Alkmaar naar Vught

.

Ha, het wordt een soort van gewoonte: de “via” formule. Zo dadelijk meer over de reis, eerst even als beloofd het eten van gisterenavond.
We aten als gemeld bij Brammetje. Ton had zijn collega, die de tip gaf om dit restaurant te bezoeken, uitgenodigd om een glas mee te drinken. Dat deed hij ook en met de verhalen over de marine en Julianadorp was dat zeer onderhoudend. De marine kent hij goed als commandant van de marinebasis-brandweer in Den Helder en hij woont al een aantal jaren in Julianadorp. Bijzondere plek: vele inwoners zijn marine-officieren en dat -zo bemerkte hij- trekt zo zijn sporen. Enige afstand in contact is gebruikelijk en dat bovenop de wat stugge manier waarop de Noord-Hollander nu eenmaal mensen tegemoet treedt levert dat gevoelsmatig een behoorlijke afstand op.
Voor Ton was het leuk hem weer te ontmoeten en de dames hingen spreekwoordelijk aan zijn lippen. Na het glas wijn is hij zijns weegs gegaan en hebben wij lekker gegeten. Brammetje: hij stelde ons niet teleur.
De volgende dag afscheid nemen van de gastvrouw en gastheer. In dat verhaal blijkt dat de gastheer 3* (!) naar Santiago is gelopen “van Sint Jacobskerk naar Sint Jacobskerk maar daar zaten wel 2800 km tussen”. Gestart dus in Akersloot en in 107 dagen naar Noordwest Spanje. Per fiets, zo weten wij, gaat dat drie maal zo snel maar om die tocht 3 keer te ondernemen is toch wel straf.
Onze tocht kent vandaag zijn laatste dag. We fietsten via de bekende knooppunten van Julianadorp naar Alkmaar; soms op de route van gisteren, vaak er een stukje vandaan. Opvallend in dit deel van Nederland is het dun gezaaid zijn van de horecagelegenheden. De Limburger loopt als bekend op koffie maar de Noord-Hollander vermoedelijk op regenwater. Ja, want dat was er vandaag: regen. Niet zoveel als de eerste dag toen Ans en Ton zowat verdronken op weg naar Diepenbeek maar toch regen en dat was de eerste keer sinds we met z’n drieën rijden. Dus als je de eerste horecazaak dan tegenkomt die open is: naar binnen. Het blijkt een zaak in Bergen waar men op de duin een borstelbaan heeft gelegd zodat je in Holland ook kunt skiën. Nou ja, een heeeel klein stukje maar, maar toch. Echter, de zaak zit in de verbouwing dus koffie kunnen we schudden. Gelukkig kan er wel even van het toilet gebruik gemaakt worden. Dan maar weer op de fiets en verder rijden. Dat blijkt nog 150 meter nodig te zijn om daar 3 horecazaken tegen te komen... Daar dus wel koffie gepakt en daarna doorgereden naar Alkmaar.
Treinstation gevonden, kaartjes gekocht en weer eens tot de conclusie gekomen dat de service van NS in fietsland Nederland voor fietsers beroerd is. Ruimte voor 3 (!) fietsen in de trein en geen spullen om de fiets vast te zetten. Zelf wat gefröbeld, bij de conductrice gevraagd of ze Roger van Boxtel (CEO NS Nederland) wil bellen met de vraag om dat eens behoorlijk te regelen maar verder goed tot Den Bosch gekomen. Daar op de fiets weer naar Vught en dan weer thuis. Dat wil zeggen: Ans en Ton weer thuis. Rina gaat woensdag nog de uitdaging aan om naar Diepenbeek te fietsen zodat we op het einde allen dezelfde rit gemaakt hebben.

985 kilometer (teller Ton) verder en toch weer thuis.... in 12 fietsdagen is dat een gemiddelde van zo’n 82 per dag en daar kunnen we mee thuiskomen, dat blijkt!
De afsluiting op eigen terras met een Duvel en een Kriek is navenant. Vanavond nog in Vught eten maar dat komt niet meer in de blog. Deze sluiten we nu weer af en wellicht: tot de volgende reis!
A bientot!
De drie